Donderdag 3 december 2015: Mili mag uit logeren
We brengen Mili naar Bemmel. Ze mag hier een paar dagen bij Bikimi’s Salvadore Dali logeren.
Dinsdag 8 december 2015: Mili weer thuis
We halen Mili weer op. Miranda vertelt ons dat Dali en Mili het heel goed naar hun zin hebben gehad.
Zaterdag 26 december 2015: Zwanger
We zien tepeltjes, dus is Mili zwanger.
Maandag 25 januari 2016: Helaas nog geen kittens
We hebben al een paar weken het gevoel dat Mili schijnzwanger is, dus laten we toch maar een echo maken. Ons gevoel is helaas terecht. Er zitten geen kittens in Mili’s buikje.
Zaterdag 6 februari 2016: Weer krols
Mili is weer krols en dus brengen we haar weer naar Bemmel. Hopelijk met meer succes dit keer.
Woensdag 10 februari 2016: Krols af
Mili is gewoon krols af. In overleg met Miranda besluiten we dat we ze daar blijft logeren tot de volgende krolsheid, zodat ze de stress van autorijden niet heeft.
Donderdag 18 februari 2016: Gemis
We missen Mili wel heel erg, dus gaan we bij Miranda op visite. Mili heeft het er reuze naar haar zin en maakt gewoon deel uit van de groep. Miranda en Wilco verwennen haar echt.
Zondag 13 maart 2016: Yes!
We schrijven al een paar weken heen en weer met Miranda of Mili krols dan wel zwanger is, maar er komt geen bevestiging op deze vragen, tot vandaag. Miranda stuurt een foto van Mili haar buik. Uhm. die tepels zijn wel erg groot!
We besluiten naar Bemmel te rijden om dit te checken en Mili op te halen of ze nu wel of niet zwanger is, want we willen haar thuis hebben voordat Ushi moet bevallen.
Cadeautje mee en op weg. In Bemmel aangekomen, inspecteren we aar buik… JA.. duidelijk vergrote tepels!! Dat betekent dat ze nu vijf weken zwanger is!
Dolgelukkig nemen we haar meer naar huis.
Woensdag 13 april 2016 en donderdag 14 april 2016: Bevalling
Mili is in de avond, nacht en ochtend van woensdag en donderdag aan haar bevalling begonnen en heeft drie prachtige kittens op de wereld gezet. Dit ging niet zonder slag of stoot. Om dit verhaal niet al te lang te maken even een “korte” opsomming.
Woensdag 13 april 2016
18.30 uur. Mili komt naar beneden, helemaal onder de diarree. Wellicht een teken dat er iets staat te gebeuren.
19.00 uur. Mili ligt op de eetkamerstoel en Rob ziet dat deze erg nat is, net als haar achterste. Conclusie: haar vliezen zijn gebroken. We verhuizen haar in een doos naar de bank.
22.37 uur. Eerste perswee.
23.00 uur. De weeën zwakken af, hopelijk komen ze terug.
23.55 uur. De weeën komen niet terug, dus dierenarts gebeld.
Donderdag 14 april 2016
00.15 uur. Bij de dierenarts. Bram onderzoekt haar en zet een python spuit.
00.30 uur. Weer thuis en afwachten wat er gaat gebeuren. Al snel komen de weeën weer op gang.
01.10 uur. We zien ineens een tongetje verschijnen. Het is rood/paars en het lijkt een dood kitten te zijn. We bellen de dierenarts weer en hij wil dat we naar de praktijk komen, want dit gaat zo niet goed komen. Omdat we zien dat het een groot kitten is en Mili toch druk zet, besluiten we om vaseline te smeren om in ieder geval haar vulva wat soepeler te maken. Als Rob dat doet, zien we dat het tongetje beweegt. Het kitten leeft nog! Snelheid is nu geboden en met de opgedane kennis van vorige week bij de bevalling van Ushi, gaat Rob heel voorzichtig, met veel vaseline, met zijn pink haar vulva binnen. Wat een groot kitten.
01.25 uur. Met behulp van haar persweeën weet Rob het kleintje eruit te krijgen. Een beetje blauw, maar verder gezond en 104 gram, is dit poesje geboren. Ter controle toch maar even naar de dierenarts. Die heeft al een assistente opgeroepen. Bram controleert de geboortegang, er zit verder geen kitten in. Mili grijpt deze gelegenheid aan om Ria flink in haar arm (door haar jas) te bijten. Och ja… dat mag (gelukkig alleen maar een grote blauwe bloeduitstorting).
05.00 uur. Er zit geen vooruitgang in en ze heeft bijna geen weeën. De kittens die er nog inzitten zijn in leven, want we zien en voelen ze bewegen. In overleg met Bram gaat Ria nog een paar python spuiten ophalen, die we zelf mogen zetten, te beginnen met een, natuurlijk.
05.15 uur. Ze wil haar doos uit. Als we haar laten gaan, loopt ze naar de ren. Ze wil op de kattenbak. Alleen maar diaree en ze moet ook nog spugen, arm beestje. Ze krijgt ze niet voor niets.
06.58 uur. Na lang puffen en veel indalingsweeën plopt het tweede kitten er met een gil van Mili uit, weer een poesje en 114 gram zwaar. Jeetje, geen wonder dat ze zo’n pijn heeft!
08.55 uur. Het derde kitten is vrij snel ingedaald, het zat nog hoog, maar kan er bijna niet uit. Als eerste kwam ook hier een tongetje te voorschijn, toen een neusje en we zagen dat het een enorm groot kopje was, dus moest Rob het er letterlijk uittrekken, meewerkend met de persweeën. Het is een katertje van 123 gram. We verbazen ons erover dat dit er levend uit is gekomen. Hij ziet behoorlijk blauw, maar komt toch snel op gang.
Heel moe maar voldaan kunnen we gaan opruimen, want er zitten geen kittens meer in. Als Mili heerlijk met haar kleintjes in de ren is geïnstalleerd, duiken we om 11.15 uur voor een paar uurtjes ons bed in.
Inmiddels hebben we namen voor ze uitgezocht, weer Keltische, in volgorde van geboorte: Elsha, Qwin en Teigen (uitspraak Taigen).
Onze dank gaat uit naar Dierenartsenpraktijk Sint-Oedenrode voor de fijne ondersteuning en begeleiding en nogmaals onze excuses Bram en Dianne dat we jullie (een paar keer) uit je bed hebben gehaald.
Donderdag 21 april 2016: Week 1
Na de zware bevalling hebben we Mili en haar kleintjes in een doos bij Ushi en haar kittens in de ren gelegd, maar de dames werden hier geen van beiden gelukkig van. Dus hebben we een bench opgezet en Mili en haar kleintjes daar naartoe verhuisd. Nou, dat was wel naar haar zinnetje.
Dat dit haar eerste nestje is, is de eerste dagen wel te merken. Ze weet niet zo goed wat ze met het grut aan moet, behalve dan dat ze ze moet voeden, wat perfect gaat. Dat d…e overige zorg een beetje achter blijft is ook niet zo gek, want zowel Elsha als Teigen hebben diarree van de vaseline. Arme Mili weet hier niet zo goed raad mee, dus dan komt je rol als personeel wel van pas. Om de zoveel tijd, maar vooral na het titten en slapen, nemen we een van deze kleintjes ter hand, zetten de keukenkraan op een aangenaam warm en zacht straaltje, houden het kontje eronder en laat maar gaan, die rommel uit de darmen. Beetje masseren, wassen en als er niets meer uitkomt, dat kleine schatje lekker warm in een handdoek weer droogwrijven. Nog een laatste knuffel en dan mag hij of zij weer naar mama. Na een paar daagjes is de diarree over en neemt Mili met liefde en plezier deze taak van ons over en ontpopt ze zich tot en uitstekende moeder. De diarree heeft absoluut geen invloed op de gewichten van de kleintjes. Ze groeien als kool! De weegmomenten zijn gewoon heel leuk, lekker even met de kleintjes knuffelen en mama vindt het goed. Ze is zo tolerant, ook als oma, overgroot oma of een van de andere huisgenoten op kraambezoek komen.
Als we ze dinsdagavond, samen met de kittens van Ushi, op de bank tussen ons in leggen, gaat Mili er lekker bij liggen en niet veel later kruipen vijf kleintjes naar de melkbar, drinken en kletsen, wat wil je nog meer! Een koddig gezicht die grote kittens van Ushi samen met de kleintjes van Mili bij elkaar.
Hopelijk kunnen we dit ook een keer bij Ushi zien, want dan kunnen ze over een tijdje misschien toch bij elkaar in de ren.. 🙂
Donderdag 28 april 2016: Week 2
Het is geweldig om te zien hoe goed deze drie musketiers groeien. Elsha is de kleinste van het stel, maar laat zich niet op de kop zitten. Inmiddels is wel duidelijk dat ze alle drie blue point zijn.
Zoals elke moeder is Mili in het begin behoorlijk zenuwachtig als we een van haar kindjes even bij haar wegnemen, maar gedurende de week wordt dit beter en heeft ze er meer vrede mee. Eigenlijk is er dus niet echt veel te melden, alleen dat het goed gaat.
Maar… ik wil jullie een leuke anekdote toch niet onthouden. Laleh, de moeder van Mili, heeft altijd een beetje “verlatingsangst” gehad, toen Mili en haar broertjes wat zelfstandiger werden. Het gevolg was dat ze speeltjes als haar “kindjes” ging adopteren en daar, al luid pruttelend, mee door het huis zeulde.
Nu heeft Mili haar kleintjes en tot onze stomme verbazing zagen we ineens een van Laleh’s “kindjes” bij Mili in de doos liggen. Nou, Mili heeft dat echt niet gedaan en wij ook niet, dus we verdenken er Laleh van dat ze haar “kindje” in de doos heeft neergelegd. Ze heeft daar zelf met haar laatste nestje ingelegen, dus is dit waarschijnlijk vertrouwd. Ook als we het “kindje” er uit halen, vinden we het later weer in de doos. Och, dan laten we het maar zo…. :”)
Omdat Ushi de kleintjes van Mili inmiddels ook heeft geaccepteerd, hebben we Mili en haar kittens eens in de ren gelegd, in de hoop dat ze er nu beiden vrede mee hebben. Ja, dus, nadat Mili in eerste instantie wat onwennig en minder op haar gemak is, begint ze na een tijdje te ontspannen en vervolgens liggen beide dames met hun kroost te genieten in de ren. En de kittens? Die lopen/schuifelen van de ene melkbar naar de andere melkbar, en drinken ze alle vijf bij beide moeders. Die nacht hebben we Mili nog in haar eigen bench gelegd, maar afgelopen nacht hebben ze allemaal in de ren geslapen. Wat een heerlijkheid. We kijken het nog een dagje aan en als het dan nog goed gaat, kunnen we de bench opruimen. Dit scheelt weer veel ruimte in de huiskamer.
Donderdag 5 mei 2016: Week 3
Mili ontpopt zich tot een echte moederkloek. Wisselen Ushi en Mili de “melkbardienst” wel af, toch is Mili veel meer met de kleintjes bezig. Als je ze even weghaalt, komt ze er meteen achteraan, want ze wil toch wel heel zeker weten wat je gaat doen. Niets, Mili, we gaan ze wegen of even kroelen en dan moet je haar weer even geruststellen. Leg je ze terug in de ren, dan spurt ze er meteen achteraan en begint ze ze verwoed te wassen. En Ushi vindt het eigen…lijk wel fijn, personeel dat voor haar kroonprinsesje en kroonprinsje zorgt en een moederkloek die ze wast en zoogt… dan kan de prinses meer haar ding doen en vogeltjes spotten in de tuin…. (vanachter het keukenraam).
Elsha ontpopt zich als een echt clowntje. Ze heeft zo’n koddig gezichtje en een leuk onschuldig eigenschapje…. heel vaak laat ze het puntje van haar tong zien.. zo lief!
Qwin is het knapste van de drie, maar ook best wel een stil meisje. Ze kan wel een keeltje opzetten als je haar oppakt, maar verder is ze best wel rustig.
Teigen is stoer, maar blèren dat hij kan, niet normaal! Meestal is het meer show dan dat hij het meent, want als je met hem kroelt ligt hij al gauw op zijn rugje te genieten.
Overgrootoma hebben we al een paar keer uit de ren moeten zetten. Ze begon een beetje bezitterig te worden over de kittens en ging dusdanig over ze zitten dat mama er niet bij kon. Sterker nog, ze sloeg zelfs een keertje naar Mili. Tja, dat moeten we natuurlijk niet hebben, dus hebben we haar gedrag toch een beetje gecorrigeerd door haar een “renverbod” op te leggen. Lang mokken doet ze dan niet, ze vindt al snel een speeltje en rent daarmee door de huiskamer.
Oma is ook op bezoek geweest in de ren en heeft haar kleinkinderen zelfs een lik over hun bolletje gegeven.
Wat een cadeautjes zijn het toch en wat een weelde hebben wij dat we daar iedere dag van mogen genieten.
Donderdag 12 mei 2016: Week 4
Kittenknuffeltijd voor mijn nichten Loes en Henny. Echt genoten!
De kittens beginnen steeds meer op ons te reageren als we bij de ren komen. Die mooie blauwe kraaloogjes kijken je dan nieuwsgierig en verwachtingsvol aan. Wat verwachten ze dan van ons? Dat we ze oppakken? Okee, doen we dan, maar, nee dat is het niet, want dan wordt een piepconcert gestart dat dit niet de bedoeling is. Uhm, ligt het aan ons of hebben ze hoogtevrees? Wie weet… we gaan gewoo…n door met knuffelen op de arm en tegen het einde van de vierde week wordt het al iets beter en worden ze er relaxter onder. Het zal de leeftijd wel zijn… smile-emoticon
Maandag bereikte ons een triest bericht. Overgrootoom Dillon is overleden. Dillon, de broer van Blue Tess, woonde bij Rob’s zijn moeder Saakje en zijn broer Marco. Hij is helaas maar 10 jaar geworden. We zullen hem ontzettend missen als we daar op bezoek gaan.
Ging het de afgelopen weken zo goed, nou, daar kwam gisteren eventjes een dip in. In de loop van de middag begon Elsha te spugen en raakte ze aan de diarree. Even later begon ook Qwin en daarna Galen. Oh jee, niet goed, dus met een beetje poep naar de dierenarts, maar daar was gelukkig niets alarmerends in te zien. Lang verhaal kort: we zijn de hele nacht en ochtend bezig geweest met kittenkontjes onder de kraan houden, wassen, bekjes poetsen na het spugen en vooral… niet slapen! Vannacht hebben we nog contact gehad met de dierenarts, maar haar voorstel was om ze eerst alles kwijt te laten raken. Hun gewichten zijn goed, dus al vallen ze eens een dag af, ze kunnen dat wel hebben. Vanmorgen toch maar even terug naar de dierenarts om wat antibiotica te halen.
Inmiddels hebben ze alweer wat gedronken bij de moeders en gaat het weer goed.
De kittens zelf gedroegen zich niet ziek, ze speelden gewoon en waren heel fit… zo vreemd!
En weer door!!!
Donderdag 19 mei 2016: week 5
Na het pleurisje van vorige week, zijn de kleintjes goed hersteld en vliegen de grammetjes eraan. Elsha weegt inmiddels 657 gram, Qwin 678 gram en Teigen 727 gram. Hiermee zijn ze bijna net zo zwaar als de kittens van Ushi die 10 dagen ouder zijn.
Ze beginnen nu ook heel leuk te spelen, maar reageren nog niet echt op verenstokjes. Balletjes en de minikrabpaaltjes zijn wel heel erg in trek en natuurlijk stoeien met elkaar.
Tartaar, nee, dat vinden ze niets…, maar gewoon babycat brokjes en zacht voer gaat er goed in.
Dinsdagmiddag hebben we de ren open gezet en was het rennen, springen, ontdekken en onderin de kittenkrabpaal in slaap vallen.
Tijdens de kittenknuffel bezoekjes zetten we alle kittens op tafel en dat geeft me de gelegenheid om veel foto’s te maken. En met de hulp van mijn vader is het me gelukt om ze alle drie op een rijtje te krijgen. Geen gemakkelijke klus en het leverde dan ook veel lachsalvo’s en onscherpe foto’s op. Mijn vader had het leuke idee om een handdoek over de kittens heen te gooien. Gemakkelijk was het niet, maar het heeft toch wel enkele heel mooie foto’s opgeleverd.
Donderdag 26 mei 2016: week 6
Als ze groter groeien, gaan ze ook meer ondernemen en dat merk je dan ook wel. Zo deed Teigen vorige week donderdag een poging om uit de ren te klimmen, maar nee, dat lukte nog niet. Afgelopen maandag daarentegen klommen zowel hij als zijn zussen zonder problemen uit de ren… en tja… dan zijn ze niet meer te houden… 🙂
Vorige week donderdag hadden we bezoek van ons kattenshowgroepje “De Kattenmutsen” en Miranda. Gezellig gekletst en geknuffeld. Alleen.….. een van de handjesvol, Teigen, zat zo bij Herma in haar tas. Gelukkig gespot en kan hij nog bij zijn mama blijven wonen.
Tijdens de fotosessie met Angelique op zondag was Mili goed van de partij. Ze wilde continu op de foto en met de kleintjes in het “Ellen-made” mandje zat ze te genieten. Toen ze weg was, was het een hele klus om de kleintjes alle drie dezelfde kant op te laten kijken. We zijn benieuwd hoe de foto’s geworden zijn.
Zoals gezegd klommen ze alle drie op maandag uit de ren en op dat moment hebben we besloten om het deurtje dan ook maar open te laten. Alleen ’s nachts gaan het deurtje en de bovenkant dicht, zodat we zeker weten dat er niets wordt afgebroken in de huiskamer en dat ze geen ongelukjes krijgen met plasjes en poepjes.
Teigen is een erg ondernemend ventje. Op maandag klom hij naar boven, struinde daar lekker rond en ging weer netjes naar beneden. Op dinsdag flikte hij het zomaar om ineens op de eettafel te klimmen. What a guy!
En we hebben een “grommertje”! Als Qwin met een papiertje aan het spelen is en een van de anderen wil dit afpakken, dan zit ze naar hartenlust te grommen. Prachtig, in ieder nest zit er wel zo eentje… 🙂
Op dinsdag zijn ook zij en haar zus Elsha naar boven geklommen en hebben ze de kattenkamer verkend. Kleine stapjes voor ons, maar grote voor dit kleine grut. Wel een teken dat we binnenkort de ren kunnen opruimen en ze ’s nachts mee naar boven, in de kattenkamer, kunnen.
Elsha is bovenin de krabpaal geklommen en tja, dan is het toch wel heel hoog om daar af te springen, dus hoe kom je dan beneden? Gewoon, gaan zitten pieuwen tot het personeel je aan de paal hangt en leert hoe je naar beneden kunt klimmen of je gewoon op de grond zet.
We krijgen ook steeds meer contact met ze en ze komen af en toe al eens bij je knuffelen en in slaap vallen.
Heerlijke “monstertjes”… 🙂
Donderdag 2 juni 2016: week 7
Twee volwassen katten en vijf kittens die flink groeien, dan is zelfs een grote ren aardig vol, vooral ook omdat er nog een grote kattenbak, een kittenkattenbak, een babycat krabpaaltje, speeltjes, eten en drinken in staan. Dan krijg je overbevolking en moet er met enige spoed voor nieuwe huisvesting gezorgd worden. Nee, geen benches meer in de kamer, maar gezellig met zijn allen naar de kattenkamer en daar twee appartementen bezetten.
Mili en haar grut in… het bovenste appartement en Ushi met haar kleintjes in het onderste. Niet meer gezellig bij elkaar gedurende de nacht, maar ja, het kan even niet anders. Overdag mogen ze door hele huis ravotten en overal instorten. Favoriet plekje om in te storten: een mandje onderin de salontafel of via de achterkant in een lade van het dressoir kruipen en daar crashen… heerlijk.
Op zondag komen André en Ilse op bezoek. Ze komen voor Teigen, kijken of er een klik met hem is. De gebruikelijk kittenkroelsessie op tafel en het eindresultaat: ze vinden ze alle drie zo schattig dat ze niet meer weten voor wie ze moeten kiezen. Met veel foto’s gaan ze huiswaarts om er een nachtje over te slapen.
Op maandag belt Andre nog een paar keer, eerst om wat vragen over de karaktertjes te stellen en later met de vraag of zij Teigen een gouden mandje mogen aanbieden. Ja, natuurlijk mogen ze dat. We weten gewoon dat hij het daar reuze naar zijn zin gaat krijgen met twee speelkameraadjes.
Omdat Rob overdag thuis is, trekken de kleintjes steeds meer naar hem. Als hij op de bank ligt, komen ze bij hem kroelen en zit hij aan tafel achter de laptop, dan komt Elsha zelfs op schoot liggen.
’s Morgens als ik in de kattenkamer kom om alle katten even een kroeltje te geven voordat ik ga werken, zitten de kleintjes al te wachten om even een aai over hun bolletje te krijgen. Pffff.. ik moet me dan gewoon losrukken van dit tafereel om te gaan werken.
Donderdag 9 juni 2016: week 8
De kattenbak is gelukkig ook de huiskamer uit. Dit betekent natuurlijk wel dat we de kittens een paar keer per dag naar boven moeten brengen, zodat we beneden geen ongelukjes hebben. Dit gebeurde overigens maar één keer, maar dat was ook niet zo gek. Een zware blikseminslag vlakbij zorgde ervoor dat een van de kleintjes van schrik een plasje liet en wie ging daar met zijn maat 44 in staan?? Ja, inderdaad Rob.
We hebben er ook een klein grommertje bij. Als Qwin met een papiertje aan het spelen is, hoef je geen poging te doen dit af te pakken. Ze begint al te grommen als je in de buurt komt… geweldig! Uit ervaring weten we dat dit wel weer over gaat… het is een fase.. 🙂
Onze agenda staat vol met “kittenknuffel” afspraken. Zo gezellig, de kapster, Facebook vrienden, familie, vrienden, kennissen, belangstellenden… druk, maar we zouden het voor geen goud willen missen.
De “drie musketiers” zijn erg moeilijk uit elkaar te houden, ze veranderen continu. Uiteraard is het niet moeilijk om Teigen eruit te pikken. Tenslotte is hij het enige kitten met “ballen”… 😉 Maar de dametjes… had Qwin de afgelopen weken een vlekje op haar neusje, dat is nu weg, hmmm… als je ze samen ziet, zie je meteen wie wie is, maar afzonderlijk is het echt goed kijken. Een halsbandje om doen vinden we niets, dus even een list verzinnen om ze toch voor onszelf gemakkelijker te herkennen. Op foto’s is het soms helemaal lastig te zien. De weegschaal verraadt ze ook wel, evenals de hun vachtkleur (als ze samen zijn), maar we willen toch iets herkenbaarders.
Qua karaktertjes zijn ze allemaal ontzettend lief. Ik zou niet weten wie ik zou moeten kiezen als het aan mij was. Allen hebben iets speciaals.
Het zijn ook al echte kroelkontjes. Vooral bij Rob gaan ze kroelen, hij is dan ook de hele dag bij ze, dus hem kennen ze het best.
Dinsdag zijn we heel erg geschrokken. We waren buiten foto’s aan het maken van onze “Flower Power Girl” Aislinn. Mili kwam telkens tussen haar en het fototoestel staan (ze wil nu eenmaal graag op de foto), dus met zachte hand duwden we haar een stukje terug. Ze springt daarbij van het bankje af, maar blijft met haar achterpoot tussen twee latjes hangen, terwijl haar voorpoten al bijna de grond raakten. Een gil! Het ging door merg en been, echt… we hebben nog nooit een kat zo hard horen gillen. De katten stoven alle kanten uit, Ushi liep naar het huis en weer terug, want die wilde haar kindje in veiligheid brengen, maar ook zichzelf. Afijn… Mili liep naar binnen en dat ging zo snel dat we niet eens konden zien of ze hinkte. Binnen aangekomen zagen we dat ze inderdaad behoorlijke hinkte, dus op schoot genomen, gevoeld, geen breuken te vinden en ze bleef rustig. Kersenpit kussen in de vriezer gelegd en een tijd later erop gelegd, wat ze niet prettig vond. ’s Morgens wilde ze niet op haar pootje staan, dus zijn we toch maar naar de dierenarts gegaan. Geen breuken, maar een ontzettend dikke knie. Geen afgescheurde banden, gelukkig, maar zwaar gekneusd. Met ontstekingsremmers en pijnstiller naar huis. Inmiddels steunt ze weer op haar poot, hoewel ze nog wel wat hinkt, maar het gaat gelukkig goed met haar, dus zal dat ook wel snel beter zijn.
Het is soms wel echt hordelopen hier in huis, ligt er geen speeltje op je pad, dan springt er wel een kitten voor je voeten langs, rolt er een balletje onder je voeten of loopt een van de volwassen katten twee stappen voor je uit, staat plotseling stil, kijkt om en jij ligt bijna op je plaat door dat heerlijke dier, waarvan je niet verwacht dat die ineens stilstaat.
Bah… 😉 wat is het leven met katten toch een geschenk uit de hemel… ❤
Donderdag 16 juni 2016: week 9
We hebben toch echt even een goed gesprek gehad met Mili. Wij vinden de kittens toch echt te jong om mee te nemen naar het “wiet café”. Met het schaamrood op haar kaakjes hoorde ze onze reprimande aan en heeft ze de jeugd verboden er nog te komen. Maar ja, jeugd zou geen jeugd zijn als ze moeders gebod zouden negeren en we vinden ze nog regelmatig terug op de locatie waar het kattenkruid (de “wiet”) groeit… 🙂
Het is wel een enerverend weekje geweest. Ontzettend druk door het vele bezoek dat we hadden. Ook zagen we onze wachtlijst voor Elsha en Qwin als sneeuw voor de zon verdwijnen, omdat een aantal mensen inmiddels al een ander vriendje of vriendinnetje hadden gevonden. En ook de opties die we hadden werden gecanceld, dus kregen we het even druk met het zoeken van een gouden mandje voor Elsha en Qwin. En hoe fijn is het dan om te kunnen zeggen dat Elsha haar gouden mandje al gevonden heeft! En hoe… ze wilde meteen verhuizen en pakte zichzelf al in, klaar om te vertrekken. Maar nee, dat vond mama toch niet goed, die vindt haar nog te jong om op eigen pootjes te staan, dus hebben we haar toch maar weer uitgepakt.
Teigen ontpopt zich als een ware bergbeklimmer. Hij klimt tegen de “benchflat” op en nestelt zich er lekker bovenop, waar hij alles goed kan overzien, maar ook waar hij zich in het Curver mandje kan verstoppen. Hij ziet dan alles, maar is niet meteen zichtbaar.
En Qwin? Die doet haar ding, lekker actief en geen tijd om te kroelen, tenzij ze ergens rustig aan het instorten is. Ze is ontzettend lief, maar heeft een veertje in haar kontje, waardoor ze zichzelf de rust niet gunt om even te relaxen. Dat wordt wel beter als ze ouder wordt. Uiteraard blijven we haar oppakken en met haar kroelen, net als bij de rest en het kroelen vindt ze echt wel fijn, alleen… “heb ik geen tijd, ik wil spelen”. Op vrijdag komt er potentieel nieuw personeel kijken. We hopen dat de klik er voor elkaar is en ook zij haar gouden mandje dan gevonden heeft.
Donderdag 23 juni 2016: week 10
Ook Qwin heeft inmiddels haar rondedansje gedaan, want sinds zaterdag is ook zij zeker van een gouden mandje. Vrijdag kwamen William en Bianca op bezoek en er was echt een klik te zien tussen William en Qwin. Zoals eerder gezegd was Qwin een beetje eigenzinnig en nog niet echt kroelerig, maar in William zijn handen veranderde ze. Ze keken elkaar aan en je kon het zien… “that’s my guy” leek ze te denken. Zo mooi! Uiteraard wilden William en Bianca er nog …even over nadenken, omdat ze het ook nog aan Gaz, hun stoere Britse kater, moesten vragen. Ook die vond het een goed plan en dus mag Qwin volgende maand naar Schijndel verhuizen… 🙂
Je kunt trouwens bij alle drie merken dat ze ouder worden. Enerzijds zie je dat aan hun groei… ze komen nu in de, wat wij noemen “slungel fase”: poten te lang, onregelmatige verhouding in de groei. Anderzijds is het duidelijk aan hun kroelgedrag. Ze genieten steeds meer van een kroeltje. Ons geduld begint vruchten af te werpen. Heerlijk.
Terwijl ik donderdagavond een tweede bakje koffie voor ons aan het zetten ben, hoor ik ineens iets achter me. Teigen probeert er met mijn koekje vandoor te gaan. Dus koekje teruggepakt en weer verder met koffie zetten. Draai ik me weer om….. koekje weg…. zit Teigen, op een stoel, heerlijk aan mijn koekje te peuzelen. De deugniet!
Zaterdag kwamen Andre en Ilse ook nog even naar “hun” Teigen kijken. Hij lag zo lekker te slapen dat Andre hem niet wakker wilde maken, maar gelukkig hebben ze toch nog met hem kunnen kroelen, omdat hij ruimschoots op tijd weer present was.
Ze hebben een nieuw speeltje ontdekt. We hadden er helemaal niet meer aan gedacht, maar we hebben het vlinder spel eens uit de kast gehaald. Oh, wat een pret. Qwin was er helemaal dol op. Ze liep continu rondjes achter het vlindertje aan, tot….. ze ontdekte dat als ze gewoon rustig ging liggen, ze de vlinder uit de lucht kon tikken…
Maar, toen Teigen mee wilde spelen, vond ze dat maar niets, pakte de vlinder bij zijn vleugel en rende er grommend mee naar het andere eind van de kamer, het hele speeltje dus ook achter zich aan trekkend. Wat een moppie is het toch ook… ❤
En Elsha, die vond dat ding in het begin toch wel eng en bleef op afstand, maar de volgende dag kon ze haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en ging ze ook meespelen.
We hadden ons nog zo voorgenomen dat we ons hart niet zouden laten stelen door deze drie musketiers… tja… probeer dat maar eens vol te houden… we zijn gewoon smoorverliefd op ze en zullen ze over een paar weken ontzettend gaan missen, maar…. vooralsnog kunnen we nog heel veel van ze houden en genieten… 🙂
Donderdag 30 juni 2016: week 11
Net als de echte drie musketiers, laten die van ons ook een spoor van vernieling na, als we ze dat zouden toelaten, tenminste. In plaats van drie musketiers hebben ze bij ons net zo vaak als koosnaam “drie terroristjes”. Ze weten inmiddels hoe op de tafel te klimmen en tja, dan zijn de orchideeen wel heel dichtbij. Zelfs zo dichtbij dat je er je poot op kunt zetten en in de vensterbank kunt klimmen en alle houtsnippers uit de potten kunt roven… en dat is… zo’n mooi speelgoed! Ze hebben dan verder ook geen speelgoed, dat scheelt… 😉 Ook proberen om in de bloeistengels van de orchideeen te klimmen of tussen de potten door glippen is zo leuk. Misschien voor hun, maar wij zijn daar toch niet zo erg van gecharmeerd, dus… even corrigerend moedergedrag nabootsen. Vinger op de neus leggen en als ze heel stout zijn (er is al een zijtakje van een bloeistengel afgebroken), een terroristje in zijn/haar nekvel pakken (net als moeder doet) en even van die plek verwijderen (of gewoon op de grond zetten, zonder nekvel, afhankelijk van de begane “misdaad”). Zo moeten ze toch leren wat wel en niet mag. Nadeel is wel dat je jezelf af en toe net zo’n politieagentje voelt… LOL
Om ze dus af te leiden van de orchideeen hebben we het speelkleed eens opgeruimd en er een tunnel voor in de plaats gelegd. SUCCES! In het begin vonden ze dit toch wel eng, maar omdat mama er lekker in ging liggen was het toch wel verleidelijk om dit te onderzoeken. Voordeel: ze zijn afgeleid. Nadeel: als je niet uitkijkt, breek je je nek over dat onhandig grote gevaarte in onze niet al te grote kamer… maar och, dan moeten we maar beter uitkijken. Ander bijkomend voordeel. De tunnel kunnen ze niet zo achter je eetkamerstoel manouvreren dat wanneer je je stoel terugrijdt, je met je wieltje klem zit, zoals bij het speelkleed regelmatig gebeurde…. wat is het leven met kittens in huis toch moeilijk…. niet!
Iedere dag genieten van de leuke en ondeugende dingen, okee, soms minder van de ondeugende dingen, maar uiteindelijk toveren ze altijd weer een lach op je gezicht, want je kunt echt niet boos worden.
Rob heeft ze trouwens een leuk nieuw trucje geleerd. Bedelen! Als we zelf zitten te eten, komen ze langs je bord zitten. Ik zet ze dan trouw op de grond, want ik vind dat niet zo’n gepast gedag om ze straks mee naar het nieuwe personeel te sturen. Maar Rob, tja, die vindt dit zo schattig, die geeft ze stukjes vlees of laat ze stukjes vlees van Ushi pikken (die overigens ook al door hem bedorven is wat dat betreft). Ondanks mijn reprimandes naar hem toe, ben ik bang dat we straks kittens af gaan leveren, die een ontwenningskuur moeten ondergaan…. zucht.
Donderdag 7 juli 2016: week 12
Na de vorige fotoreeks vond ik het toch eens tijd om de kittens wat meer in actie op de gevoelige plaat te zetten. Ik schreef dat ze zo ravotten en had alleen slaapfoto’s… wat dachten jullie wel niet??? Dus deze keer actiefoto’s!
Nou, deze week was het goed raak met rennen, vliegen, springen, duikelen, stoeien en spelen. Zo erg zelfs, dat toen het nieuwe personeel van Qwin een bezoekje kwam brengen, mejuffrouw geen tijd had om ze een knuffeltje te geven,… want ze moest spelen. Ze gunde zich alleen een momentje rust bij William, het mutske.
Door het slechte weer moesten de kittens zich binnenshuis vermaken en dan klinkt er bij ons wel eens een keertje “kan het wat rustiger” of je staat op en moet zelf op de noodrem, omdat er weer zo’n frutsel voor je voeten doorschiet. Dat we nog nooit gevallen zijn in de afgelopen weken is een wonder. Hebben we nooit op een pootje of staartje gestaan? Jawel hoor, dan hoor je een felle “sqweek” en voel je je oh zo schuldig! Snel een knuffeltje geven, maar ja, een knuffeltje geven… wegrennen doen ze dan, want je denkt toch niet dat ze op je wachten als je ze net pijn hebt gedaan… no way! Dubbel schuldgevoel… ja, we hebben een zwaar leven, maar dat wisten jullie inmiddels al.
Maandag was het eindelijk mooi weer en kon het circus naar buiten. Nou, wat hebben we gelachen. Wat is het heerlijk dat ze hier door heel de tuin kunnen ravotten. ’s Avonds kwamen Melanie en Erik bij Elsha kijken. Die troffen het. Het was geweldig lekker om buiten te zitten en te genieten van het spel van de kittens.
Maar weet je wat nog leuker is… maar niet heus…. proberen ze naar binnen te krijgen als het kouder begint te worden. Stel je voor… er rennen 5 kittens en 7 volwassen katten door de tuin. Als ze naar binnen moeten, zeg je: “alle katten verzamelen” en de volwassenen lopen rustig naar binnen toe. Ushi wil nog wel eens terug de tuin inrennen, want die leeft voor buiten zijn, maar gaat daarna ook snel naar binnen. De kittens lopen naar de deur, draaien zich om en rennen weer naar achteren. Die moeten we dus gaan “drijven”, met tweeën van achter in de tuin, naast elkaar naar het huis lopen, armen en benen wijd, onder alle struiken loerend en kittens naar het huis “drijven”… ja… en dan ben je daar en dan ontsnapt er weer een, dus eerst proberen de rest naar binnen te krijgen, deur dicht… en dan die laatste vangen… nou.. het is in ieder geval goed voor de lijn, want we lopen wat af in de tuin om zo’n vliegensvlug racekonijntje te pakken te krijgen. Een voordeel. op enig moment worden ze zo moe dat je ze wel kunt pakken, maar dan ben je al wel zo’n minuut of vijf bezig.. soms moet ik zo lachen dat ik gewoon niets meer kan… maar uiteindelijk slagen we er altijd weer in om alles veilig binnen te krijgen, waar ze tevreden in slaap sukkelen.
Donderdag 14 juli 2016: week 13
Dertien weken zijn voorbij gevlogen en dus is het tijd voor de drie musketiers om uit te vliegen. Vandaag vertrekt Qwin naar Schijndel, zaterdag is het de beurt aan Teigen om naar Arnhem te vertrekken en als laatste gaat Elsha maandag naar Hoofddorp. Het is wel fijn dat ze allemaal een of meerdere speelmaatjes krijgen. Spannend hoor. We zullen ze ook ontzettend gaan missen, maar weten dat ze een fantastische tijd tegemoet gaan.
De afgelopen week stond in het teken van spelen in de tuin. Niet iedere dag liet het weer dat toe, maar er is toch menig uurtje ravottend doorgebracht. Inmiddels zijn ze alle drie aan het knuffelen geslagen, maken leuke geluidjes naar je en zoeken je ook wel op. Niet dat ze de hele tijd en als jij het wilt, willen kroelen, maar het is toch al veel meer dan voorheen.
Op het laatst van zo’n periode wil je toch weer eens een foto maken waar ze allemaal mooi op staan. We hebben ze dus op de krabpaal gezet en knippen maar… nou, vele foto’s verder heb je er diverse waar er één of twee goed op staan, maar drie is bijna onmogelijk. Maar er zijn er toch een paar die door de beugel kunnen, ook al kijken ze dan niet “naar het vogeltje”… 🙂
En ja… het is me gelukt… gisteravond met het naar boven gaan, wilden de dames en heren de kattenkamer niet in, dus stond ik nog half op de trap Elsha, Qwin en Teigen het kamertje in te werken. Galen en Aislinn zaten te ver weg, dus die kreeg ik niet te pakken. Dus eerst de deur van de kattenkamer dichtgedaan en de twee langhaartjes gepakt. Deur van de kattenkamer open, voorzichtig naar binnenschuiven. Ik licht net mijn voet een beetje op, zet die neer en sta boven op een poot of staart van Elsha. Als wraak bijt ze meteen in mijn hak en gaat er als een speer vandoor, door het kiertje van deur van de kattenkamer, in een sneltreinvaart de zoldertrap op. Sta je dan, met nog twee frutsels in je handen. Die vlug neergezet, de pijn in mijn hak maar even negerend, hup achter Elsha aan, pakken en even troosten natuurlijk, want och wat zielig, ik had op haar pootje gestaan. Toen weer terug naar de kattenkamer en mijn hak geïnspecteerd… flink wat bloed, dus ze had me flink te pakken gehad… pfff. Rob komt boven, geeft mij op mijn donder… ja gemakkelijk praten, maar ondertussen ging dat wondje mooi niet dicht. Heeft hij toch maar een pleister voor me gepakt, een grote, want ook aan de andere kant was het een bloedbad.
Och, wat houden we toch van onze schatjes… 🙂
En dan is het ineens tijd om naar Schijndel te gaan. We laten Qwin even afscheid nemen van mama, Teigen en Elsha en zetten haar in het reismandje. Als dit in de gang staat komen ook Galen en Aislinn nog even gedag zeggen. Bij William en Bianca aangekomen zetten we de reismand op tafel en zetten het deksel open. Gaz, hun lilac-witte kater, komt haar nieuwsgierig bekijken. Neus aan neus besnuffelen ze elkaar, maar dan gaat Gaz er toch weer vandoor, want dat kleine ding vindt hij toch wel eng. We zetten Qwin, die vanaf vandaag Puk heet, op de kattenbak en vandaar uit mag ze haar nieuwe thuis gaan verkennen. Gaz kijkt vanaf een afstand toe. Puk laat zichzelf goed oppakken door zowel William als Bianca en gaat zich al snel vrijer bewegen. Op een gegeven moment zit Puk op de bank en Gaz zit achter de bank en zo zitten ze elkaar te observeren. Ik geloof dat ze één of twee keer tegen elkaar geblazen hebben, maar verder niet. Gaz begint zelfs lieve geluidjes tegen haar te maken, om haar te begroeten en ook Puk loopt al snel pruttelend rond, een teken dat ze zich op haar gemak voelt. We hebben er alle vertrouwen in dat ze snel vriendjes zijn en dat Puk het hier fantastisch gaat vinden.
William en Bianca, heel veel plezier en geluk met jullie nieuwe meisje! We weten dat ze het goed bij jullie heeft en we zien elkaar nog!
Zaterdag 16 juli 2016: Arnhem
We hebben Teigen naar Arnhem gebracht. Daar aangekomen, de reismand op de grond en open gezet. Meteen kwam Sady, de oudste poes daar, kijken en snuffelen. Tegen verwachting van André in was ze heel rustig. We hebben Teigen op de kattenbak gezet en vandaar mocht hij zelf het huis gaan verkennen. Het duurde niet lang of Xem, zijn nieuwe maatje, gedroeg zich als een zwaan-kleef-aan. Niet lang hoor, want toen Teigen zich omdraaide was hij weg. Teigen heeft de hele huiskamer verkend en alles is heel rustig verlopen. Af en toe kwam hij toch nog even bij ons liggen, maar daarna ging hij weer op verkenningstocht. Na een bakje koffie en een gezellig gesprek zijn we een paar uurtjes later met een gerust hart weer naar huis gegaan. Dezelfde avond kregen we van André foto’s opgestuurd. Teigen lag al naast hem op de bank en zat al boven in de krabpaal. Op de foto’s van een paar dagen later ligt hij al helemaal boven in het “penthouse” van de krabpaal en speelt hij al heerlijk met Xem en Sady zowel binnen als buiten.
Maandag 18 juli 2016
Nu was het de beurt aan Elsha om naar Hoofddorp te verhuizen. Tot Utrecht toe hadden we een “zingende” kat in de auto… toen viel ze eindelijk in slaap. In Hoofddorp aangekomen hebben we de reismand op de grond gezet en open gedaan. Bowie, Elsha’s nieuwe huisgenootje, zat er toen al nieuwsgierig bij. Elsha liet er geen gras over groeien en sprong zelf al heel snel uit de reismand en ging op onderzoek uit, daarbij Bowie goed in de gaten houdend. Bowie vond de reismand met alle geuren zo interessant dat hij er eerst maar eens in ging zitten en dit alles ging onderzoeken, terwijl hij een oogje op Elsha hield. We hebben Elsha toch maar even op de kattenbak gezet, zodat ze in ieder geval weet waar die staat, maar al snel was ze daar weer ver vandaan en was ze weer op onderzoek uit. Bowie vond dit wezentje toch maar vreemd en protesteerde wel een beetje, niet echt blazen of grommen, maar meer klaaglijk zingen. Zijn nieuwsgierigheid won het echter en al snel liep hij achter Elsha aan, die inmiddels al heerlijk met Melanie aan het spelen was. Na een tijdje was ze zijn continue achtervolging toch wel beu en is ze onder de bank gekropen. Tijd voor ons om te vertrekken, want dit komt wel goed. De dagen erna ontvingen we al leuke foto’s dat ze samen aan het spelen zijn.
Foto’s en teksten: eigendom en copyright Cattery Cherished.
Cattery Cherished 