Aislinn’s nest 2018

10 mei 2018: zwanger
Eindelijk kunnen we jullie vertellen dat er kittens op komst zijn. De gelukkige aanstaande ouders zijn onze (Cherished) Aislinn en Bono (Goldfever’s Golden Xavier) van Eric Baaren en Bea Begine. Bij een eerdere poging om zwanger te worden, rond Nieuwjaar, pakte het helaas niet, maar nu was het meteen raak, maar hebben Aislinn en Bono het stil gehouden, zodat Aislinn een paar weekjes bij haar liefje mocht blijven logeren om er zeker van te zijn dat niet weer hetzelfde was gebeurd dan de vorige keer. Maar begin deze week verraadden haar tepeltjes toch dat hun liefde wordt bekroond.
Voor zover we op de echo hebben gezien, groeien er minstens vier kittens in haar buikje.
De kittens worden in de tweede helft van juni verwacht.

18 juni 2018: Geboorte
Aislinn en Bono zijn blij om iedereen in kennis te kunnen stellen van de geboorte van hun vierling, afgelopen maandag 18 juni 2018. Moeder en kittens doen het goed, maar hadden een zware start.
Aislinn hield ons in de nacht van 17 op 18 juni wakker, was erg onrustig en vroeg luidruchtig om aandacht. Ook wilde ze een groot deel van de tijd een hand op haar buikje en een bevestiging dat alles goed was. Op dat moment had ze nog geen weeën. Omdat ik geradbraakt was, ben ik thuis gebleven, met de bedoeling thuis te werken en haar in de gaten te kunnen houden, terwijl Rob nog even een paar uurtjes in alle rust kon slapen.
Dus normale tijd opgestaan en om 6.30 uur plaatsgenomen achter mijn laptop om aan mijn werk te beginnen. So Far So Good. Om 7.00 uur zit Aislinn bij de gangdeur en zie ik ineens dat haar buik flink samentrekt. Okee, we gaan van start, dus Rob uit zijn bed geroepen en alles in gereedheid gebracht. Om 8.00 begon ze flink te persen, maar om 8.30 nog geen kitten, dus toch even de dierenarts gebeld. we konden meteen komen. Het ging ons er om dat ze even zouden kijken of alles goed gaat en of we zo de natuur zijn gang konden laten gaan. Na vijf abnormale bevallingen word je toch wat onzeker, vandaar die extra check. Dierenarts Kees constateerde dat Aislinn al flink op haar buik aan het persen was, maar constateerde ook dat ze totaal geen ontsluiting had. We hebben het daar nog zo’n tien minuten aangekeken, maar er zat geen vooruitgaan in de ontsluiting, waarop we gezamenlijk besloten dat dit toch een keizersnede moest worden. Dat beter dan eventuele dode kittens. Dit wel tot onze spijt. Het feit dat Aislinn geen ontsluiting heeft, betekent ook het eind van deze lijn. Zij mag hierna nog een nestje krijgen, waarvan we dan ook weten dat het een keizersnede wordt. De de kans dat een smal geboortekanaal in combinatie met geen ontsluiting erfelijk is, is groot (Ushi heeft dit ook). Dit is voor ons een reden om alle kittens uit deze lijn alleen voor liefhebbers beschikbaar te stellen en de lijn te sluiten.
Via de keizersnede kwamen vier mooie kittens op de wereld. We hebben wel moeten vechten voor het kleinste katertje, dat al behoorlijk in de knel had gezeten voor het geboortekanaal, maar met veel stimuleren en het toedienen van wat extra zuurstof, begon dit dappere ventje na een uurtje alleen maar ademhalen ook zijn pootjes te strekken en zijn kopje op te tillen.
Met Aislinn ging het inmiddels ook goed, ze was al goed bij uit de narcose en had meteen aandacht voor haar kleintjes. Alleen is het een echt nieuw moedertje en wist ze er gisteren nog niet echt raad mee. Helaas is haar melkproductie ook nog niet goed op gang gekomen, dus hebben we het gisteren en vannacht druk gehad. Aislinn doet het verder heel goed en de kleintjes komen aan. Ons zorgenkindje blijkt een dapper ventje te zijn, die zich niet van een tepel laat duwen. Tot de tijd dat de melkvloed op gang kwam, hebben we bijgeflest en de kittens continu aangelegd.
De namen zijn ook bekend: de dames heten Luna en Lacey en de mannen heten Levi en Liam.
Ook nu weer zijn we heel blij met het team van Dierenartsenpraktijk De Meijerij voor hun goede zorg en ondersteuning. Bedankt!

25 juni 2018: week 1
Wat genieten we weer van dat kleine grut in huis. De eerste twee nachten hebben we nachtdienst gedraaid. Aislinn kon nog niet helemaal haar draai vinden met haar kindjes en de melkbar draaide nog niet op volle toeren. We hebben haar dus even geholpen om rust te vinden, voorgedaan hoe ze de kindjes moest wassen, de kleintjes aangelegd en geflest, zodat ze toch genoeg konden groeien.
In de loop van dinsdag begon ze haar kindjes te wassen en vanaf donderdag werd de melkbar geopend en hoe!
Het enige puntje was nog even dat toen we vrijdagochtend beneden kwamen we de kittens kwijt waren. Ze lagen in de doos. Nu hadden we de bench ’s nachts dicht gedaan, dus ze kon ze er niet buiten gelegd hebben. Zelf zat ze naast de kattenbak. Ineens zag Rob een kleintje onder haar vandaan kruipen. Mysterie opgelost. Ze had ze uit de doos gehaald. Waarschijnlijk was het haar te warm. We hebben de ren verbouwd. De doos eruit, een opgerolde deken erin, zodat er toch een soort van mandje ontstaat, een onderlegger eronder en het dekje uit de doos erbij. Zo kan ze kiezen wat ze wil. Ze vindt het een geweldige oplossing.
Ze gaat ook geen minuut bij ze weg. Af en toe gaat ze liggen luchten, in de bench, zodat ze oog op ze houdt, maar ze gaat de ren niet uit, terwijl ze dit toch gewoon mag.
Naar de andere katten toe is ze nog een beetje beschermend. Ze mogen allemaal vanaf de kattenbak naar de kleintjes kijken, geen probleem, maar ze vindt het niet leuk als ze de bench inspringen. Dat geeft ze dan met een zacht blaasje aan en de betreffende kat vertrekt meteen weer.
Wegen is ook zo leuk. De eerste dagen wogen we ze wat vaker. Dan kwam ze ze na, om te kijken we geen gekke dingen met haar kind uithaalden. Na twee dagen wist ze het al, dat piepje (aanzetten weegschaal), dat deugt niet en ze is dus alert. Ze komt nu af en toe wel kijken of alles goed gaat, maar vindt het niet meer zo’n probleem… 🙂
Zondagavond hebben we de eerste banksessie gehad. Altijd een terugkerend ritueel om lekker even op de bank met mama en de kids te knuffelen. De kleintjes leggen we op een handdoek en mama komt ze steevast achterna. Ook nu weer. Ze is er lekker ontspannen bij gaan liggen en de andere katten kunnen dan wat vrijer de nieuwe gezinsleden bewonderen. Tuth doet dat bij voorkeur vanaf de rugleuning van de bank. Tess komt liever op de bank staan. De kittens die niet liggen te drinken worden om beurten door ons geknuffeld, door de andere katten besnuffeld en soms krijgen ze dan ook likje over hun koppies. En mama… die let wel op, maar maakt er zich verder niet druk om. Ze kent dit ritueel van zichzelf (misschien nog), maar zeker van het nest van Shanna…

2 juli 2018: week 2
Mama heeft slagroom, dat blijkt wel tijdens het dagelijkse weeg moment. Alle kittens komen tussen de 10 en 20 gram per dag aan… geen zorgen dus. Alle oogjes zijn ook al open. Levi, dat kleine manneke, was de eerste om de wereld in te kijken, Luna volgde daarna, toen Lacey en op zijn gemakje kwam Liam een paar dagen later ook gluren. Het is zo leuk… je begint ze al aan hun geluidjes te herkennen. Als je een van de dames oppakt, gaat er meteen een sirene af, tot je ze lekker tegen je aanlegt, dan zijn ze meteen stil. Levi geeft geen kik, maar als hij het naar zijn zinnetje heeft dan begint hij een beetje te murmelen. En Liam, tja, grote broer of niet… ook hij kan een behoorlijke keel opzetten. In het begin werd Aislinn er een beetje zenuwachtig van, maar inmiddels weet ook zij te herkennen of het honger of stoeien is, dus maakt ze er zich al niet druk meer om.
De wereld wordt ook al wat interessanter. Dapper tillen ze hun koppies op en beginnen wankele stapjes te zetten, maar oh…. wat word je daar moe van…. dus begint het koppie te trillen en niet veel later is de avonturier weer in slaap gesukkeld.

9 juli 2018: week 3
Nu de oogjes en de oortjes open zijn, worden het steeds meer echte katjes. En wat zijn ze mooi! We genieten elke dag van ze. Al vroeg in de week begonnen ze met voorzichtige stapjes door de ren te lopen. Voor Liam is het geen probleem om over de barrière tussen de slaapplek en de luchtplek van Aislinn heen te klimmen als hij honger heeft en heerlijk bij Aislinn te gaan tutten. Wat nog mooier is… als hij klaar is met tutten, brengt Aislinn hem terug over de barrière naar de slaapplek. Zo mooi en tja… dan heb je natuurlijk niet de kans om dit te fotograferen of filmen. Naarmate de week vordert, worden ze steeds actiever, de staartjes gaan horizontaal, de pootjes worden steviger en ze stappen dapper rond. Ze gaan ook meer uit elkaar liggen. Meestal twee-aan-twee, maar soms liggen ze ook verspreid door de ren, terwijl mama vanaf haar luchtplek het overzicht houdt. Want luchten doet ze toch voornamelijk in de ren. Af en toe gaat ze even naar boven, naar de bak, of gaat ze even naar buiten of buiten de ren liggen, maar nooit langer dan een minuut of vijf. We hebben nog nooit meegemaakt dat een poes zoveel toewijding heeft. Kraamvisite van andere katten tolereert ze niet. Iedereen mag vanaf de stoel kijken, maar ze houdt ze allemaal met argusogen in de gaten en als ze te lang blijven zitten, geeft ze dit duidelijk aan, waarna de bezoeker zich toch maar uit te voeten maakt. We waren dan ook zeer verbaasd dat Leia en Tuth lang mogen kijken, zonder dat ze er aandacht aan besteed. Toen Leia vervolgens een bezoekje bracht, terwijl Aislinn in de ren was, was dit totaal geen probleem. Later ging Leia nog een keertje alleen kijken. Aislinn heeft dit even, vanaf de stoel, aan zitten kijken en is toen weggegaan. Geweldig. Tuth vindt de kleine dingen zo geweldig! Hij bedelt soms om ze te mogen besnuffelen…. dit doet hij zo lief en zachtjes… hij beseft echt dat het kleine baby’tjes zijn… 🙂 In het weekend hebben we de ren weer anders ingericht, ze moeten toch meer ruimte hebben om lekker rond te stappen en de barrière hielp toch niet meer om ze tegen te houden… 🙂

16 juli 2018: week 4
Wat zijn het vlotte kittens. Liam betrappen we er in het begin van de week op dat hij bij de waterbak zit… te drinken. We dachten eerst dat dit een toevalstreffer was, maar nee hoor, ook daarna gaat hij regelmatig een slokje nemen en af en toe ook badderen door er met zijn pootjes in te gaan staan.. dat is nu net niet de bedoeling… 🙂 Later in de week volgt Luna zijn voorbeeld.
Tuth en Leia vinden de kleintjes zo mooi en gaan regelmatig op bezoek, gewoon even vanaf de kattenbak (of de kittenkrabton) kijken hoe het gaat of een knuffeltje brengen in de ren. Aislinn vindt dit prima.
Liam is echt een “haantje de voorste”, nu begint hij ook al tegen de bench op te klimmen en niet lang erna volgt Lacey, maar die doet het slimmer, die begint in het gaas van het deurtje te klimmen. Dit kost wel heel veel energie en ze vallen daarna dan ook weer vredig in slaap.
Op donderdag, als we met ze aan het spelen zijn, is het ineens “auw”… de tandjes komen door, dus beginnen ze al aardig in je vingers te happen.
Bij Levi komen ze het laatst door, maar die is wel een echt “drugskikkertje”… hij stopt zijn neusje in de brokken en begint er heerlijk aan te snuiven. Ook likt hij er af en toe aan… 🙂
Ze beginnen nu met elkaar en met ons te spelen. En te rennen, puntstaartjes in de hoogte! Tijdens de banksessies moeten we ze goed in de gaten houden, want ze zitten voordat je het goed en wel in de gaten hebt, op de rand van de bank.
Ze maken al echt contact met je. Zodra je de kamer binnenkomt en in de ren kijkt, kijken vier paar oogjes je recht aan en als ze dan je stem horen, reageren ze echt. Oppakken is geen probleem. Dit hebben we van het begin af aan natuurlijk al gedaan en ze vinden het heel gewoon.
Vanaf zaterdag mag er eindelijk kittenbezoek komen. Coen en Robin en Katja en Götz zijn de eersten. De kittens mogen dan voor het eerst buiten op tafel. Het weer is goed, de temperatuur is hoog, dus is dit geen probleem. Alleen Aislinn vindt het toch wel een beetje eng en komt verhaal halen. Ze wil Luna het liefst meenemen naar de ren, maar met wat troostende woorden, aandacht en laten zien dat het goed is, kalmeert ze en gaat ze haar eigen ding weer doen.
Tja… en we wisten het wel…. dit bezoek kan niet anders dan een optie opleveren voor Lacey…… de verliefdheid voor dit kleine meisje straalt van Coen en Robin af… 🙂
’s Avonds zet Rob het deurtje van de ren op een kiertje… niet lang erna kwamen Levi en Luna voorzichtige stapjes buiten de ren nemen. Geweldig om te zien!

23 juli 2018:: week 5
Tijd om ze aan ander voer te laten wennen. Zoals altijd beginnen we met een beetje tartaar. Het eerste hapje van Levi gaat er in en meteen er weer uit, maar hij gaat meteen aan het vlees snuffelen en begint zelf te eten.
Luna ontpopt zich tot een echt Diva… “Wat, wil je dat ik iets anders eet dan mijn mama’s melk? Je spoort niet!”… vrij vertaald vanuit het geblèr waaronder ze een hapje krijgt toegediend en geloof maar… ze gaat er niet eens aan snuffelen!
Lacey heeft het na het eerste hapje al door en begint zelf al te eten.
Dan Liam, hij likt, hapt en stofzuigert vervolgens al zijn brokjes naar binnen… zo snel dat je amper tijd krijgt om te zien wat er gebeurt.
Aislinn vertrouwt het niet zo en wil natuurlijk weten wat we haar kindjes voorzetten, dus haar geven we ook een paar bolletjes… okee, goedgekeurd en ze gaat er weer vandoor.
Wat zijn die nageltjes toch scherp, ze hangen overal in, dus ook je kleren maar het zijn ook venijnige speldenprikken in je huid, die met dit warme weer toch vooral niet overmatig bedekt is. Dus, heel voorzichtig, zonder bril op om het beter van dichtbij te kunnen bekijken, de nageltjes van de voorpootjes van die friemelende, meestal niet echt meewerkende, doerakjes geknipt. Veel geduld, veel tegen ze praten, vooral geen angst opwekken en ja hoor… na lange tijd is die klus ook weer geklaard.
Het kittenbakje wordt ook gebruikt… we vinden kleine plasjes, maar mama wast ze verder nog mooi schoon en poepjes blijven uit.
Op donderdag mogen ze allemaal buiten “de tuin” spelen. Wat een genot! Vier puntstaartjes de hoogte in, schuivend en lopend en over het vinyl ontdekken ze de rest van de huiskamer… en Aislinn… die loopt mekkerend van de een na de ander om ze te waarschuwen voor alle gevaren en dat ze voorzichtig moeten zijn.
Op zaterdag vindt Liam het genoeg… hij is er klaar mee dat hij alleen buiten de bench mag rennen als onze pet er naar staat. Hij klimt op de kattenbak en neemt via de fauteuil de benen. Aislinn gaat er bezorgd achteraan, waarschuwt hem nog dat hij op moet passen en dat ze liever heeft dat hij nog even in “de tuin” blijft spelen… maar het is tegen dovemans oren.. onze rebel is los! Hij klimt zelfs al twee treden de trap op, maar weet niet meer hoe hij eraf moet, dus tuimelt hij er maar af… waarna hij vrolijk rennend weer verder gaat.

30 juli 2018: week 6
Ze worden met de dag leuker. Ja, ik weet het, ik val in herhalingen, maar het is echt zo.
Omdat Luna te kennen heeft gegeven dat ze fotomodel wil worden, wil ze niet van mama’s melk af en geen zacht voer of wat dan ook eten. Ik heb eens een goed gesprek met haar gehad, dat juist fotomodellen goed en gezond moeten eten, om dat zware werk aan te kunnen. Het is tegen dovemans oren. Ze eet nog niet. Tot… de dag erna. Ik bereid me er op voor dat het weer niets gaat worden met haar. Ik zet haar op tafel, ze snuffelt aan het vlees en… begint volop te happen en voor ik van de verbazing ben bekomen, is het bakje leeg. Ik probeer het… het bakje zacht voer zet ik haar voor en ook daar begint ze gretig van te smullen… “Ik ren het er wel weer af” is haar antwoord als ik haar zeg dat ze niet moet overdrijven.
Aislinn is een fantastische moeder, maar geeft geen voorbeeld aan haar kindjes over het gebruik van de kattenbak. Wat doet ze namelijk: ze spaart haar plasjes en drolletjes 24 uur op en gaat dan ’s morgens, zodra we beneden zijn naar de kattenbak in de kattenkamer (boven) om haar last daar te lozen. De kittens zien dus niets van dat alles. Maar ja… ze krijgen nu zacht voer en de darmpjes beginnen toch te werken. Als training zetten we ze na iedere maaltijd, na ieder slaapje en na iedere 20-30 minuten rennen op de kattenbak, in de hoop dat ze oppikken wat de functie is. In het begin… ballenbak!!!! Ze spelen met het grind in het kittenbakje. Maar na een paar dagen verschijnen de eerste plasjes. En weer een paar dagen later verschijnen de eerste drolletjes, alleen…. niet in het kattenbakje, maar door de hele bench… zucht. Daarbij gaan ze vaak veel te laag zitten tijdens het poepen, met als gevolg dat ze het drolletje lekker in hun vachtje draaien, daarna nog een keertje op het grind gaan zitten en dan hebben ze een leuk gebakje aan hun sterretje hangen. Jammer, want dat betekent toch dat ze kennis moeten maken met een lauwwarme waterstraal om hun sterretje weer te laten schijnen.
Ontdekkingsreiziger Liam is weer op pad. Hij breidt zijn zoekgebied uit naar de bijkeuken, waar de binnenwereld met horlamellen wordt gescheiden van de grote buitenwereld. Maar dat houdt onze stoere kerel niet tegen en na een gevecht met dat grote monster, stapt hij als overwinnaar trots naar buiten om tegen mama, die daar heerlijk ligt te luchten, te vertellen wat hij nu weer heeft meegemaakt. Trots krijgt hij van haar een compliment en een lik over zijn bolletje.
Ontdekkingsreiziger Liam is weer op pad. Hij breidt zijn zoekgebied uit naar de bijkeuken, waar de binnenwereld met horlamellen wordt gescheiden van de grote buitenwereld. Maar dat houdt onze stoere kerel niet tegen en na een gevecht met dat grote monster, stapt hij als overwinnaar trots naar buiten om tegen mama, die daar heerlijk ligt te luchten, te vertellen wat hij nu weer heeft meegemaakt. Trots krijgt hij van haar een compliment en een lik over zijn bolletje.
Mini-me Lacey ontpopt zich tot een babbelkous. Net als mama heeft ze een mooi donkerbruin stemmetje en ze babbelt er lustig op los. Of je haar oppakt, of aait, of als ze aan het spelen is, ze babbelt. Als ik haar vraag wat ze later wil worden, denkt ze even na en zegt dan resoluut dat reisleider haar wel iets lijkt, omdat ze dan lekker veel mag kletsen, waarop broer Liam haar meteen aanspreekt: “Nou zus, dan ga eerst maar een mee op avontuur om te kijken of het je wel bevalt.” En zo gaan ze samen op stap, overwinnen het grote monster en verkennen het terras. Later fluistert ze me toe dat ze misschien toch liever de politiek in gaat… we gaan het meemaken.
Levi, ons mooie mannetje met zijn droomoogjes, heeft nog geen plannen, maar is wel een echte sportieveling. Hij rent en vliegt door de kamer en vindt het heerlijk om rond je voeten te lopen, zodat je bijna je nek over hem breekt. Een keer zijn we hem kwijt en na even rondkijken zien we hem halverwege de trap. Hij kijkt naar boven, maar vindt het mooi voor vandaag. Genoeg gedaan, dus weer naar beneden om daar verder te rennen. Hij ontwikkelt zijn spieren wel goed, want hij klimt meerdere keren de bank op om daarna bij Rob te gaan kroelen. Want ook dat vindt hij geweldig…. kroelen.
Ze hebben nu ook nog een andere bezigheid: op kittenbezoek gaan. Op de bank met de kleintjes van Mili vinden ze leuk, maar ze gaan ook regelmatig even de bench van Mili binnen en gluren dan in de doos. Af en toe springt er eentje in de doos. En Mili, die vindt het prima.

7 augustus 2018: week 7
In het verhaal over Mili’s nest heb ik het ook al verteld… we waren Levi kwijt… die lag heerlijk bij de kittens van Mili te slapen, daarna werd hij door Mili gewassen en mocht hij samen met haar kittens aan haar melkbar meedrinken. Het is zo leuk om te zien dat alle kittens met regelmaat een bezoekje aan de kleintjes brengen en er soms bij gaan liggen. Maar ook mee-eten van de brokjes die in die bench staan, water drinken en de kattenbak gebruiken. En Mili vindt alles goed.
Ze weten inmiddels goed hoe de kattenbak gebruikt moet worden en gaan, als ze aan het spelen zijn of een slaapje gedaan hebben zelf terug naar de kattenbak om hun behoefte te doen.
De tuin is niet meer veilig…. vier kleine frutsels rennen en buitelen door de tuin. Zo mooi om te zien. Echt genieten. Er is echter een nadeel… als het donker wordt en we de katten verzamelen om naar binnen te gaan, dan is het heel moeilijk om die kleine bolletjes in het donker terug te vinden onder alle struiken… hihhi…
Op donderdag waren er weer twee op de trap aan het spelen en niet lang erna kwam Liam, onze avonturier, er zich ook mee bemoeien. “Kom, we gaan op avontuur, Lacey, dan kun je ervaring op doen voor als je later reisleider wilt worden” en vervolgens hupt hij naar boven, met Lacey in zijn kielzog. Ze vindt het toch wel eng en wil telkens terug naar beneden, maar onder de aanmoedigende woorden van Liam klimt ze toch naar boven. Onderweg worden ze door Luna ingehaald, die al in de kattenkamer op verkenning gaat… en ook Levi haalt het tweetal in. Maar dan zijn ze toch allemaal boven en vinden ze het reuze interessant. Ze bestuderen de kattenbakken die er staan, spelen met wat speeltjes en jagen de katten de stuipen op het lijf, omdat die dat grut nog niet boven verwachten. Na een tijdje boven te zijn geweest, hebben we ze toch maar weer mee naar beneden genomen.
Op zaterdag komen Coen en Robin… hun optie op Lacey wordt omgezet naar een definitief “ze wordt ons meisje.”.. we zijn daar erg blij mee, omdat we weten hoe super ze het doen met Marley! We weten dus dat dit kleine dametje goed terecht komt.
Bij ons is ook het definitieve besluit gevallen: Luna blijft bij ons wonen.

13 augustus 2018: week 8
Wat is nou leuker dan spelen in de tuin? Niets! Ze vinden het geweldig om overal onder en achter te kruipen, om vervolgens een van de andere katten te besluipen en te bespringen. Ze spurten door de tuin met hun puntstaartjes in de lucht en die wollige kontjes wippen heerlijk op en neer. Een lust voor het oog en de beste remedie als je moe bent of een wat mindere dag hebt…. ze toveren zo’n glimlach op je gezicht dat je binnen een mum van tijd weer goede zin en weer energie hebt.
Ook binnen is er geen plekje meer veilig. Ze klauteren op de bank, op de stoelen en op de tafel. De krabpaal inklimmen is ook al geen probleem, maar…. hoe kom ik nu weer beneden??? “Mam!!!!!”… en omdat die niet echt reageert, staan we maar weer op en leren we ze hoe ze naar beneden kunnen klauteren. In het begin vinden ze dat super eng, maar na een paar keer, hebben ze het door en hoef je niet meer te helpen.
“Etenstijd!” Je hoeft het al niet meer te zeggen. Ze weten ongeveer wanneer het tijd is en vooral Lacey begint al minstens een half uur daarvoor te blèren en naar het aanrecht te lopen. Als je dan naar het aanrecht gaat… dan staan ze zo allemaal om je heen te schreeuwen alsof ze dood gaan van de honger. Dit, terwijl ze twee minuten geleden nog heerlijk van de brokjes aan het smullen waren. Want ook die eten ze inmiddels gretig en dan het liefst stelen ze die bij Mili.
Verstopplekjes om rustig een dutje te doen hebben ze ook genoeg, maar inmiddels is er geen plekje meer wat wij niet ontdekt hebben. Ieder nest heeft zijn eigen plekjes, dus zoek je altijd eerst op de plekjes waar een vorig nest graag verbleef. Als die dan leeg zijn, tja, dan moet je creatief gaan zoeken. Gelukkig voor ons hebben deze gemakkelijk toegankelijke plekjes: onder de verwarming in de keuken, onder een stoel van de eethoek, onder op de krabpaal… en gewoon open en bloot op het favoriete speelkleed. Het liefst dan nog met een broertje of zusje, waar je heerlijk tegenaan kunt knuffelen.

20 augustus: week 9
Rennen, vliegen (nou ja, hoog springen), buitelen, stoeien, eten, drinken, slapen, plassen en poepen… ze kunnen het als de besten. Vooral tijdens het spelen is het zo’n lust om te zien hoe die wollige vachtjes op en neer deinen. Al ben je nog zo moe of ben je even niet in je hum…. bij het zien van dat spel, is dat zo weer voorbij.
Maar ja, wollige vachtjes hebben ook een nadeeltje… er blijft soms wel eens wat in hangen, dus na elk kattenbakbezoek wordt even het staartje opgelicht om te kijken of er niet een klein bruin kwakje is blijven plakken. Beter meteen eruit halen dan dat het in het vachtje gaat vastzitten en klitjes gaat veroorzaken.
Ook de nageltjes zijn weer geknipt… daar moet je wel even een momentje voor uitzoeken dat ze wat rustiger zijn. En dan een heerlijke knuffel na afloop.
Zaterdag zijn Eric en Bea bij de kindjes van hun Bono komen kijken. Ze hebben heerlijk met ze geknuffeld en zijn, net als wij, trots op deze bolletjes.
Zondag is het grote verhuisdag… nee, nog niet naar nieuw personeel, daar zijn ze nog te jong voor, maar naar de kattenkamer. De ren beneden wordt overgedragen aan Mili en haar kleintjes en Aislinn en haar grut verhuizen naar boven. ’s Nachts lekker samen in de bench voor wat quality-time, rust en geen kapers die hun eten opeten. Overdag lekker door het hele huis rennen en spelen. ’s Middags na hun zachtvoer hapje, even voor een dutje terug de bench in en zo leren ze al snel dat boven de kattenbakken staan en waar het kattenverblijf is. En ze doen het voortreffelijk. Alleen was het zondag wel wennen. Buiten rennen, binnen komen om snel een hapje te eten in Mili’s bench of een plasje op Mili’s bak te doen, maar……. uhm, waar is die dan?? Hoe moet dat nu? Je ziet ze denken en rondkijken. Dus volgt er een nieuwe training. In hun oude ren zetten, op de bak en bij het eten. Ze kunnen er gemakkelijk uitklimmen via de kattenbak, maar ook dat moet weer getraind worden, want ze zijn natuurlijk gewend om in en uit te lopen, omdat het deurtje open stond. Na een paar keer weten ze het… heerlijk zulke goede leerlingen…

27 augustus 2018: week 10
Tien weken alweer, wat vliegt de tijd!
Het boven slapen bevalt ze prima. Ze vinden het er zo leuk dat ze ook met regelmaat een paar uur boven blijven spelen en dutjes doen, voordat ze weer holderdebolder de trap af komen rennen om verder te spelen of slapen. Ze spelen ook al echt met de kleintjes van Mili. Mooi om te zien is, dat ze met elkaar best wel ruig spelen, met het nodige gepieuw erbij, als de een de ander wat hard in zijn/haar poot bijt of te lang in de de houdgreep houdt. Met de kleintjes zijn ze toch een stuk voorzichtiger. Blijkbaar zien ze toch wel dat die nog wat fragieler zijn.
Levi laat nu echt zien dat hij een sportkater is, maar dan wel op het gebied van het turnen. Hij balanceert over de rand van de bench als een echte pro. Ook hangt hij af en toe aan de bench bij het deurtje, waar hij zijn oefeningen voor de rekstok doet. Epke Zonderland mag wel oppassen voor deze concurrent!
Liam is het nog altijd niet beu om op avontuur te gaan. Hij ontdekt verboden terreinen (de salontafel) en na vele malen hem eraf zetten met een resoluut “nee” of hem al met een “nee” waarschuwen dat hij er niet op mag springen, blijft de verleiding groot. Dit wordt een kwestie van een lange adem hebben, voordat hij weet dat “nee” ook echt “nee” is… 🙂
Luna zit een beetje in dubio of ze wel mooi genoeg is voor een carriere als fotomodel en houdt zich af en toe wat op de achtergrond. Wij weten dat het wel goed komt met haar, dus blijven we lekker met haar bezig om haar zelfvertrouwen weer wat op te poetsen.
Lacey daarentegen vliegt alle kanten uit en weet nog altijd niet wat het wordt… ze houdt van reizen, ze vindt het prachtig om voor de camera te poseren en ze babbelt nog altijd als de beste. Tja… een bezig typetje dus!
Negen weken oud is altijd weer een mijlpaal: tijd voor de eerste enting en het plaatsen van de chip. Omdat Aislinn ook nog geënt moest worden, gaan we met drie reismandjes naar de dierenarts. Aislinn wordt gecheckt en goedgekeurd en neemt haar enting zonder problemen in ontvangst. Dan de kleintjes. Eerst zijn de jongens aan de beurt. Ze doen heel laconiek, maar als het zover is, worden ze ineens heel kleinzerig en zijn ze helemaal niet stoer. Iets wat we niet gewend zijn als we kittens laten enten, dus zowel wij als Saskia kijken hier toch wel een beetje van op. Het zal de meisjes toch wel beter afgaan? Nou, vergeet het maar… Lacey zet al een keel op of ze half wordt vermoord door haar prik, maar Luna is de overtreffende trap… ze schreeuwt zo hard bij het plaatsen van de chip, dat Saskia er een rood hoofd van krijgt. We weten niet met wie we meer medelijden moeten hebben: Luna of Saskia. Maar het leed is weer geleden, de boekjes worden bijgewerkt en alle vier zijn ze APK goedgekeurd. Mama Aislinn heeft zoveel medelijden met de meisjes dat ze maar bij hen in de reismand mee naar huis reist, zodat ze ze kan troosten.

3 september 2018: week 11
Je komt er niet meer omheen als ze zachtvoer willen. Op gezette tijden krijgen ze een portie zachtvoer, naast de brokken die ze de hele dag kunnen eten. Mocht je nu even niet in de gaten hebben hoe laat het is, dan herinneren ze je er wel aan. Met een “subtiel” miauwend gezeur, klimmend op de tafel, over je toetsenbord lopend, laten ze weten: “Ik heb honger!”. Gelukkig klimmen ze niet in je kleren, want dat is verboden hier in huis, dus wordt dat meteen afgeleerd als ze daaraan zouden beginnen. En als goed gehoorzaam personeel stop je met wat je aan het doen bent en gaat het eten voor de “rascals” weer bereiden. Je zet de bakjes neer, het blikje gaat open (het “miauw concert” wordt luider), de bakjes worden gevuld en voordat je ze op tafel hebt staan, vindt er al een aanval op plaats. Even alle katjes in de goede richting zetten en smullen maar… het smaksmaksmak is een lieve lust voor het oor. Het tempo waarmee ze hun hapje wegwerken ook! Daarna even naar boven, de bench in voor een dutje en een kattenbak bezoek. Voor ons ook even een momentje van rust… 😉
Inmiddels weten ze de weg naar buiten ook heel goed te vinden en ze doen niets liever dan in de tuin ravotten. Maar als het te fris is of regent, dan staat de buitendeur niet open. Dit hebben ze snel door… de eerste keer lopen ze met volle vaart “naar buiten”, maar stoten dus hun koppie. Na een paar keer gezien te hebben dat de deur niet altijd open staat, gaan ze (naar het voorbeeld van de andere katten) hartstochtelijk staan blèren dat ze eruit willen. Ook dan moeten ze leren, dat de deur niet altijd open gaat, want bij regen blijft deze dicht en kleine katjes mogen nog niet zonder toezicht naar buiten. Als troost gaan ze dan maar met de kleintjes van Mili spelen of maken ze Tuth het leven zuur, want wat is er leuker dan in die zweepstaart en ranke poten van hem te bijten… niet altijd tot vreugde van Tuth, die ze dan ook best hardhandig aanpakt… soms te! En dan moet je hem weer tot de orde roepen: “Tuth, het zijn nog kleine poesjes, doe eens voorzichtig!” Hij kijkt je dan met zijn typische Tuth-blik aan, loopt weg of speelt rustiger… hij heeft ook totaal geen kwaad in zin, hij is soms gewoon een beetje overenthousiast.
Lacey is begonnen met het verzamelen van haar “uitzet”. Ze heeft hier en daar al opdrachten uitstaan voor leuke dingen in haar pakket en die opdrachten geeft ze maar meteen in drievoud, want ze wil ook graag dat haar broertjes goed voorzien zijn. Die twee ventjes kijken haar met leden ogen aan… “vrouwen”… zucht, maar je ziet ze ook wel een beetje jaloers kijken… zij weet wel wanneer ze mag verhuizen… wij nog niet….

10 september 2018: week 12
Jaaaaa… ze mogen weer buiten spelen. Geen grotere pret dan dat. Ze gunnen zich dan zelfs de tijd niet om binnen te komen eten. Als dan ook nog eens de kussens in de tuinstoelen liggen en het personeel zich er niet in heeft gezeteld, dan kunnen ze ook nog eens heerlijk langgerekt een tukje doen in de tuinstoel. Lukt het niet, omdat die tweevoeters er zitten, dan is er geen andere keuze dan of op schoot te gaan liggen of toch het speelkleed binnen op te zoeken.
Ook zo mooi is, als ze hun middagdutje hebben gedaan en je de bench boven openzet. De een springt eruit en gaat spelen, de ander moet je eruit zetten, die wankelt naar de speelring op de overloop, nestelt zich erin en slaapt verder. Zo’n verschil!
De week is dus eigenlijk heel snel samen te vatten: slapen, eten, spelen, slapen, eten, spelen… en als het personeel het wil ook nog lekker gekroeld worden, maar… geen tijd, geen tijd… ik wil spelen!! Dus snel uit die kroelende handen gewurmeld en weer spelen! En het personeel wil zo graag een half uurtje lekker met de vingers door het vachtje kroelen, tegen ze babbelen en genieten van hun motortjes die bij de eerste aanraking meteen gestart worden. Hadden ze maar meer tijd. Wat wel leuk is… je pakt ze op en…. ze ontspannen zich…. ook al is het maar voor een minuut, want dan willen ze weer spelen!
Inmiddels herkennen we hun typische stemgeluidjes ook al, dus als broer zus molt of omgekeerd… dan weten we zonder te kijken wie we moeten sommeren om lief te zijn… hihihi.
Mama vindt het inmiddels wel best. Zolang er niets alarmerends gebeurt, houdt ze zich wat op afstand, ogenschijnlijk nonchalant, maar zodra er eentje te hard “auw” roept, is ze er als de kippen bij om te kijken wat er aan de hand is. In haar eigen “kittentaaltje” neemt ze dan polshoogte en negen van de tien keer is er niets aan de hand, maar zijn de kleintjes alleen maar wild aan het stoeien.

17 september 2018: week 13
Normaal gesproken het een na laatste verslag van een nestje.. hierna volgt eigenlijk alleen nog het verslag van het wegbrengen van de kleintjes, maar omdat deze Golden scheetjes nog mee gaan naar Hoevelaken, gaan ze niet eerder dan begin oktober weg en volgen er nog een paar weekverslagen.
Op dinsdag krijgen we het geweldige nieuws dat Levi en Liam bij elkaar blijven en samen gaan verhuizen.
Lacey is dus al druk in de weer om ook voor hun een mooi kittenpakket samen te stellen.. niet twee keer hetzelfde, nee, eentje die speciaal voor de twee ventjes is. De jongens vinden het best, maar worden er ook wel een beetje verlegen van dat hun zus alles voor ze regelt… nou, ze mogen ook nog hun zegje doen, hoor… 🙂
Donderdag staat in het teken van showvoorbereidingen en met een volle auto (3 volwassen katten en 4 kittens) ga ik naar Nathalie Smits voor een welverdiende trimbeurt. Normaal doe ik het zelf, maar Galen is de wasbak ontgroeit en zoveel katten showklaar maken is met toch iets te zwaar.
De autorit gaat geweldig en ik ben blij dat geen van de kittens autoziek wordt.
Eerst zijn de volwassen katten aan de beurt. Die verschieten gewoon van kleur… ze hebben na de laatste show in Dalfsen de hele zomer buiten gespeeld, dus het wit was inmiddels grijs, maar na hun wasbeurt zijn ze weer stralend wit. Jammer voor hun dat ze nu niet meer naar buiten mogen.
Dan de kittens. Luna vindt het badderen niet zo’n feestje en gilt als een speenvarken, waarna ze lekker diep weggedoken in een handdoek bij mij troost zoekt. De volgende die in bad mag is Liam. Hij gedraagt zich stoer en mag als eerste gefohnt worden, terwijl Luna kan wennen aan dat geluid. Als Liam voldoende droog is, mag hij bij Galen in de droogkast en kan Luna gefohnt worden. Inmiddels is Hessel, de man van Nathalie, gearriveerd en kunnen wij samen aan Luna beginnen, terwijl Nathalie Levi gaat wassen. Fohnen vindt Levi helemaal niet leuk…. maar uiteindelijk krijgen we hem toch droog.
Lacey mag als laatste in bad en gefohnt worden. Het is en blijft een poppetje, zo lief.
Al met al hebben ze het allemaal super gedaan!! Ook dramaqueen Leia…
Nathalie (en Hessel) bedankt!!! Dikke knuffel!!
Vrijdag staat in het teken van de tweede enting. En ja, we hadden het al verwacht na de aanstelleritus van de eerste enting…. ook nu weer waren ze niet stoer!! 🙂
Nu is het aftellen naar de show… we zijn zo benieuwd hoe ze het daar zullen doen… 🙂

24 september 2018: week 14
Tuttige dametjes, we kennen ze allemaal, maar Lacey overdrijft wel een beetje. Is ze vorige week donderdag nog in bad geweest en volledig opgefluft… mevrouwtje vindt het op donderdag nodig om zichzelf nog maar eens in te zepen. Hoe dan… hoor ik menigeen denken. Gewoon, op de wastafel klimmen en je lijfje eens lekker onder de automatische zeepdispenser op en neer bewegen. Dan gaat die vanzelf zeep over je lijfje verdelen. Daarna loop je opgewekt naar het dichtstbijzijnde personeelslid (Rob) voor een kroeltje. Die weet in eerste instantie echt niet wat voor smurrie dit dametje nu weer in haar vachtje heeft, dus gaat enigszins gestrest naar het andere personeelslid (Ria). Die constateert vervolgens dat het zeep is en samen met het aanwezige bezoek Miranda, mag dametje Lacey weer in bad, om de smurrie eruit te wassen en daarna mag ze drooggeföhnd worden. Ze houdt je zo wel bezig.
Intussen druppelen de spulletjes voor de uitgezette opdrachten voor de kittenpakketten binnen en deze worden uitvoerig gecontroleerd en gelukkig goedgekeurd door het kieskeurige dametje.
Luna doet hier niet zo moeilijk over… zij weet dat er voor haar niet veel bij zit en nestelt zich liever op een warm plekje, zodat ze haar zus niet in de weg loopt.
En de jongens… die komen wel even kijken of er wat voor hun bij zit en vinden het al snel goed.. ze krijgen er zin in om over een paar weekjes op eigen pootjes te staan.
Playtime!! Soms word je er wel moe van, van dat gerolder-de-bolder door het huis, maar het is vaker genieten als je die grote en kleine kittens samen ziet spelen en vooral ook als de oudere generatie daaraan mee gaat doen. Soms zie je ineens een kat een halve meter de lucht in vliegen, omdat ze of van elkaar schrikken of over elkaar heen duikelen. Menig lachsalvo klinkt door het huis. Jammer dat je zoiets niet op de gevoelige plaat kunt vastleggen, daarvoor gaat het veel te snel. Gelukkig is er wel het moment van het verenstokje… tja… omdat dit wel zo’n prachtig beeld oplevert, kan ik het niet nalaten om er een filmpje van te plaatsen…

2 oktober 2018: week 15
Weet dat kleine ding, Lacey, dan niet dat we meer te doen hebben dan haar last minute opdrachten uit te (laten) voeren. We gaan zondag naar de Neocat show in Hoevelaken en er is nog van alles te doen om deze voor te bereiden. Maar goed, haar wensen zullen worden vervuld. We willen niet dat ze met een slecht humeur naar haar nieuwe huisje verhuisd.
Show…. ja, ook voor de kleintjes betekent dit, dat ze toch nog een keer onder de loep genomen worden, oortjes schoon, nageltjes nog even gecheckt of ze inmiddels niet weer te lang zijn, kammetje door het vachtje. Ja, dat wilde ik tenminste doen, maar het viertal denkt er anders over… in plaats van even rustig alles over zich heen te laten komen, vinden ze het nodig om me te plagen door te proberen onder mijn handen uit te komen. Wat een (B)engeltjes!! Maar met geduld en soms iets minder geduld (je wilt tenslotte geen teentje afknippen) lukt het toch om ze helemaal op en top te krijgen voor zondag. Ze ruiken ook weer heerlijk!
Op weg naar de show zijn ze rustig en ook op de show zelf lijkt het wel of ze het al jaren doen. Ze voelen zich er helemaal thuis. Maar tijdens de keuring vinden de heren het toch wel een beetje lang duren en beginnen ze te keten… maar goed dat we met zijn vieren zijn, zodat we van kitten kunnen wisselen en Miranda en ik de ventjes bij ons nemen, waarna ze wat rustiger worden. Zodra het kan mogen ze terug naar hun bench en wordt er een prachtig rapport geschreven en uiteindelijk mogen ze zelfs op het podium plaatsnemen voor de Best in Show. Ze krijgen een mooie medaille omgehangen en een prachtige rozet. Wat zijn zij en wij trots!!
Nu volgt nog een zware week voor ons… de laatste week dat Lacey, Liam en Levi bij ons zijn. Wat zullen we ze gaan missen. Een troost is natuurlijk dat Luna bij ons blijft, maar het afscheid zal zwaar worden…

8 oktober 2018: Afscheid
Marco Borsato heeft er een mooi liedje over gemaakt “Afscheid nemen bestaat niet”. Door het nieuwe personeel van het dametje Lacey (Coen en Robin) en de heren Levi en Liam (Arjan en Marcella), krijgen we ook echt het gevoel dat het geen afscheid is.
De hele week staat natuurlijk in het teken van de verhuizing. Met de hulp en inspectie van Luna zijn de kittenpakketten ingepakt. Niets vergeten? Alles mooi op zijn plaats? Zit het cellofaan goed dichtgeplakt? En meer van dat soort dingen. Het eindresultaat mag er wat Luna en mij betreft zijn.
Alle papieren zijn, onder het inspecterende oog van Aislinn, in orde maken, chips op naam geregistreerd, paspoorten op naam gezet… er komt toch wel het een en ander bij kijken, maar het hoort erbij en is leuk om te doen.
Natuurlijk moet er op de valreep nog een groepsfoto gemaakt worden en na flink wat “knippen” staan ze er allemaal naar tevredenheid op. Mag je het van je eigen kittens zeggen??? Nou, ik doe het toch: “Wat zijn ze mooi en wat zijn we trots op dit nest!! Toch echt wel een van de meest bijzondere nesten die we ooit hebben gehad!”
Op vrijdag is het dan zover. Lacey gaat verhuizen. Ze vindt het niet leuk om alleen mee in de auto te zitten, zo zonder steun van broers en zus en pieuwt er de eerste kilometers lustig op los. Maar eenmaal op de snelweg wordt ze rustiger.
In Weesp aangekomen, zetten we Lacey’s mand bij de kattenbak en openen deze. Voorzichtig komt ze kijken en als we haar op de kattenbak zetten, komt ze daar al snel uit en gaat ze op verkenning. Marley (uit het nest van Shanna, vorig jaar), is in geen velden of wegen te bekennen. Het dametje echter vindt het wel leuk hier en loopt al snel vrij rond terwijl ze alle hoekjes en gaatjes inspecteert. Als Robin Marley op de krabpaal zet, zit deze wat grumpy-achtig naar Lacey te kijken als Robin deze op haar arm neemt. Hij blaast een enkele keer en gromt wat, maar niets om je zorgen om te maken. Het kleine ding reageert er zelfs niet op. Na een kopje koffie en nog wat nakletsen, is het voor ons tijd om te vertrekken…. veel geluk met Lacey, Coen en Robin… ze heeft bij jullie een fantastisch plekje gevonden! En… we komen jullie zeker nog eens opzoeken!
Inmiddels heeft Lacey een “zwaan-kleef-aan”. Marley vindt haar toch wel heel aardig en volgt haar overal. Hij probeert vriendjes te worden… dit komt helemaal goed!! Ze liggen al bij elkaar op de bank… 🙂
Zaterdag is het de beurt aan de twee broertjes om naar hun nieuwe personeel te verhuizen. Bij aankomst in Baarn voelen ze zich meteen al thuis en gaan ze vrij vlot op verkenning. Ze komen kroeltjes geven en hebben de tijd van hun leven… totdat… “Waar is Levi? Zojuist liep hij hier nog.” We zijn met zijn vieren aan het zoeken gegaan.. hij is niet in de keuken, niet in de kattenkamer, niet in de woonkamer, niet boven, niet in de garage of berging. Naar buiten kan hij niet, want de buitendeuren zijn niet open geweest sinds wij er zijn. Hij moet binnen zijn. “Kan hij onder de oven door achter het keukenblok komen?” Nee, dat kan ook niet. Een lichte paniek begint bij Marcella op te komen.
Nu is er een klein erkertje tussen de keuken en de garage en daarin staat een klein kastje, waar de kittens al een paar keer in gelegen hebben. We hebben hier alle vier al een paar keer gekeken, maar geen Levi. Als ik weer de garage uitkom – we zijn inmiddels zo’n half uur aan het zoeken – kijk ik weer naar het kastje. Ineens vallen me de twee kleine laadjes op. Ik kijk onder de laadjes en zie dat deze niet tot achteraan lopen…. hij zal toch niet….. voorzichtig maak ik het rechter laadje open… leeg… dan het linker laadje.. en jawel hoor, ik zie een golden pluizenvachtje weelderig het laadje uitveren.. “Ik heb hem gevonden!” Hij blijkt ook nog eens van het ene laadje in het andere te kunnen kruipen, wat een artiest. Wel een plekje om in de gaten te houden, want even later kruipt hij er weer in.. hihihi… och, nog een paar weken en dan is hij te groot voor die kleine laadjes.
Na een paar uur gezellig gekletst te hebben, veel vragen beantwoord te hebben en veel tips gegeven te hebben en te hebben genoten van een prachtig kattenspeeltje waar de jongens gek op zijn, breekt voor ons toch de tijd aan om afscheid te nemen. Een laatste knuffel (voorlopig) en weer naar huis, met een goed gevoel! Ze gaan het daar super goed krijgen.
Arjan en Marcella, heel veel geluk met jullie ventjes. We komen zeker nog een keer kijken hoe het met ze gaat!
Inmiddels zijn de ventjes al aardig ingeburgerd en liggen ze lekker bij Arjan en Marcella op de bank te kroelen. Komt helemaal goed! Liam heeft een nieuwe naam gekregen: Louie.. leuk!!

Foto’s en teksten: eigendom en copyright Cattery Cherished.